365. gün

Bekle bekle bekle çalış çalış çalış  bi baktınız ne gördün ne anladın , büyük kavram karmaşası içerisinden  artık çıkmaya başlamanın ilk adımları olduğunu anlamaya başlamak oldu. Vaktin geldiğini  o anların yaklaştığını yavaş yavaş hissettirmeye başladi. 364 gün yaşadın ama o gün 365. Günde gizliymis ışte . Ne olacaksa o 365.günde olacakmış.  Böyle olunca 364 gün bosunami yaşanmış oluyor ki?

Hitit Duası

çok çok önceki zamandan  olan hititlerden bir dua  diye  okuduğum bir yazı  ama  okuyunca  hitilerden kalmadığı  kesinlikle  belli oluyor, internet ortamında  öyle yayılmış  ve  insanlarda  ne doğru ne yanlış düşünmeden  kabul etmişler,  konu bu değil  konu  yazı ve duvara asılacak bir yazı.

"Tanrım,

Beni yavaşlat,

Aklımı sakinleştirerek kalbimi dinlendir...

Zamanın sonsuzluğunu göstererek bu telâşlı hızımı dengele...

Günün karmaşası içinde bana sonsuza kadar yaşayacak tepelerin sükûnetini ver .

Sinirlerim ve kaşlarımdaki gerginliği,

belleğimde yaşayan akarsuların melodisiyle yıka, götür.

Uykunun o büyüleyici ve iyileştirici gücünü duymama yardımcı ol...

Anlık güzellikleri yaşayabilme sanatını öğret;

Bir çiçeğe bakmak için yavaşlamayı,

güzel bir köpek ya da kediyi okşamak için durmayı,

güzel bir kitaptan birkaç satır okumayı,

balık avlayabilmeyi, hülyalara dalabilmeyi öğret...

Her gün bana kaplumbağa ve tavşanın masalını hatırlat.

Hatırlat ki yarışı her zaman hızlı koşanın bitirmediğini,

yaşamda hızı arttırmaktan çok daha önemli şeyler olduğunu bileyim...

Heybetli meşe ağacının dallarından yukarıya doğru bakmamı sağla.

Bakıp göreyim ki, onun böyle güçlü ve büyük olması yavaş ve iyi

büyümesine bağlıdır...

Beni yavaşlat Tanrım ve köklerimi yaşam toprağının kalıcı

değerlerine doğru göndermeme yardım et.

Yardım et ki, kaderimin yıldızlarına doğru daha olgun ve daha

sağlıklı olarak yükseleyim.

Ve hepsinden önemlisi...

Tanrım,

Bana değiştirebileceğim şeyleri değiştirmek için CESARET,

Değiştiremeyeceğim şeyleri kabul etmek için SABIR,

İkisi arasındaki farkı bilmek için AKIL ve HİKMET,

Beni aşkın körlüğünden ve yalanlarından koruyacak DOSTLAR ver..."

 .

SONUN BAŞLANGICI MI?

     Kendi çelişkilerimle  yaşamaya devam ediyorum  ne güzel değil mi  kafan da  neler olması gerektiğine dair planlar ve  olanlar  birbiriyle  savaş içinde  ve ben bu savaşın sonunu  çok merak ediyorum.

     Zorlu bir  dönem daha geride kaldı  finalleri  atlattık  , henüz  açıklanan  bir şeyler yok ama    microprocess'ten kalırsak büte kalırız diğerlerini  çok şükür  hallettik.

     Şimdi  önemli karaları alma vakti  yurttan ayrılalı  2 yıl oldu , belkide  hayatımın  çok güzel yıllarını  yedi yılımı geçirdim yatılı olarak . Hala  beynim , ilk defa  o  tuğlalı değişik bir giriş kapısı olan kahverengi kapıdan girerken ki  o kokuyu anımsıyor, içeriye girdiğim andan itibaren  hiç görmediğim bir  hava  sarıyor etrafımı, bunu anlamak için  hiç bir şey gerekmiyor  zaten olan şeyler,    onca bina arasından  ben başkayım  diye bağırıyordu  sanki  maraşın bağrından  serintepe talabe yurdu.

    Okulda son yılıma girerken yurda dönme  vakti  geldi mi acaba. Önümde  ki seçenekler  ya  kyk  yurduna   yada  bir arkadaşla ev  değiştirip  bir an önce mezun olup  , gerekirse yurt dışında  yüksek lisansa  devam etmek, yada  yurda  dönüp   okul bittikten sonra  bir  yıl  istanbul da  tekamül  okumaya  gitmeliyim.

    Bir yıl çok büyük bir kayıp ve ben bunu  üniversite hayatımda  harcadım malesef, ama   bir yıl  tekamül için büyük bir  kayıp mı kazanç mı olur ?  Kişisel olarak  düşünüyorum evet  yapmam gereken bu   çünkü  bu benim en büyük hayalimdi  zamanında, o duyguyu yaşamak tatmak, oraya gitmek ve  o rahlelerin önünde  diz çökmek  . En sonun en başında olması gereken başlangıçtı benim için ,bunun için biterdi  her dualarımın sonu.

    Ama artık tekamül için  kendimde o  arzu  ve  isteği  bulamıyorum  ,şimdi  bir an önce  olabileceğim en iyi şekilde  mezun olup  , o anki durumlara göre  ilk tercihim yurt dışı  ikincisi  istanbul da  iş hayatı yada  diğer şehirler  bursa belki ankara da  olabilir  düşüncesindeyim.

   İş hayatında  kendime güveniyorum  disiplinliyimdir, bu iş olmaz diye yarı yolda  bırakmam  sonu hüsran bile olsa. Her son  olumluda olsa olumsuzda olsa bir başlangıç anlamı taşır  benim için. Umarım iş hayatında da    mücadeleden vazgeçmeyen kişilerle çalışırım   belki şuana  kadar ki  hayatımda  en büyük eksiğim bu oldu , yanımda  benle birlikte  mücadele  edecek kimse olmadı  ya  bırakıp gittiler yada  işin kolayına  kaçtılar.

   Alınması gereken kararlar  her zaman çoğalarak  çıkıyor karşıma,  sanırım bu tekamül kararı da   bundan sonraki  alacağım evlilik kararı ve meslek  kararı kadar  önemli bir karar  benim için. Meslek tercihimi kendim  ve sistem  ve çevre yaptı , inşallah  evlilik kararımı  kendim vereceğim  anneminde yardımı olabilir.

   Ama  bu kararı  kendim vermek istemiyorum , aklımla  vermek istemiyorum bu kararı  yine aynı duyguları yaşayarak  hissederek  kalbimle  almak istiyorum tekamül kararını.

   Öyle diyordu bir abim  ''Eğer bir insanı  kalbinden tutamazsanız  görün bakın nasıl kayıp gidiyormuş ellerinizden ''. İnşallah  tutmuşundur  benim kalbimden de  bu  akılla   kalp  çatışmasından sen galip çıkarsın.

Mediha-Genç

Genç ,uzunca zamandır  beraber bir yerlere oturup bir şeyler içmek istiyordu medihay'la  ama kendisin de bir  türlü o cesareti bulamıyordu  ihtiyacı olan tek şey  belkide yirmi saniyelik delilik cesaretiydi.

Sonunda o cesareti kendinde  bulmuştu , hatta  bir kaç kez  teklif etmişti her defasında  hayır cevabı almıştı. Bir gün çıkışta bu defa  mediha kendisine bir yerlerde oturma teklifini yapmıştı. uzunca süre yürüdüler  ikisi de sessizdi sanki kendi içlerinden konuşmaya hazırlanır gibiydiler.

Sakin bir  yere oturmuşlar birbirlerine bakıyorlardı.
 Mediha gence anlat dedi nasıl birisin sen.

Genç , seni korkutmak istemem ama  biraz farklı  biriyim desem  yanlış anlamazsın umarım.  Öyle herkesle oturup konuşmam , konuşmayı sevmem, fakat   duygularımı  ve  özel anılarımı paylaşacağım birini bulursam da  ömür boyu onu kalbimde taşırım ve ne varsa  kalbimde anlatırım  ve eğer birilerini seversem de  benim için kötü olsa bile onun için iyi olan neyse onu yaparım.

Neden böyle yapıyorsun dedi mediha
Çünkü  hayatıma onlar değer kattığı için, çünkü bana göre gizlemek ihanettir dedi genç.

Anlattıkları  Mediha'nın ilgisini çekmişti  ve genç bunun çok iyi farkındaydı. Devem etti anlatmaya.

Yazmayı , okumayı,şiirleri yani edebiyatı , doğayı gezmeyi, birde  filmleri seviyorum .  Sürekli  farklı güzel cümleler ararım , hatta bazen bir köşede  bir cümledeki kelimeler üzerine  saatlerce düşünürüm. Filmleri seviyorum onlarla birlikte  bambaşka karakterlere bürünebiliyorum.

Peki ya dedi Mediha  anladığım kadarıyla yalnızlığı seviyorsun, ama toplumdan kendini soyutlaman da  iyi bir davranış değil  biliyorsun demi dedi.

Haklısın dedi genç  ama çevremdekiler çok fazla kaliteli insan rolüne bürünüp ilahlık taslamaya başladıkları zaman  gökyüzünü tercih etmekten başka çarem kalmıyor. Yoksa  sürekli  kavga halinde olacağım . Hep onlar haklı çıkıyor . Sürekli  hatayı başkasında arayıp duran insanların arasında bunalıyorum. Ortada bir sorun var  ve  sen  bu sorun nasıl çözülür diye konuşmak istiyorsun , karşındaki kişi  öyle bir kaliteli insan rolüne bürünüyor ki  direk  sorun yerine  sorunun  çıkmasını   kime nasıl yıkması gerektiğine  bakıyor ve bu durumda sürekli sorunlu ben oluyorum.  ve ben bu durumu kaldırabilecek  gücü bulamıyorum kendimde.  Bazen  bu   duruma bende katılıyorum. Ne yapayım başka yapacak bir şey gelmiyor elimden. Beni yanlış  anlama Mediha sana duygulardan bahsetmiyorum şu anda , bu  hiç  bitmeyecek bir kavga .

Mediha  çok ağır konuşuyorsun nasıl yaşayacaksın böyle dedi.

Bilmem  , belki sana hikaye gibi gelebilir anlatıklarım , böyleyim işte  bunun için  çok fazla sebep var. Ne yenilgilerle yaşlanmak istiyorum  nede zaferlerle büyümek .  Hani Daltonlar  var çizgi film  bilirmisin.
Evet bilirim  dedi mediha .
Peki  isimlerini saysana oradaki  karakterlerin.
Mediha  biraz düşündü ve  Jo, Avarel  .Biraz daha düşündü  diğer karakterler aklına gelmedi.
Hah işte dedi  genç   Medihaya.  Jo en zekileridir  herkes tarafından bilinir  Avarel  en  salaklarıdır oda herkes tarafından biliir.  Asıl aklı selim olanlar   diğer karakterler yani  Jack  ve Williamdır  ama  kimse  tarafından bilinmez dedi.  İşte  benim hayatımın  özeti  bu   ben  bu hayatta  ya  Jo oldum  yada  Avarell. ortası yok benim için.

Mediha  sen zannettiğimden de fazla sivrisin dedi .  Kaybediyorsun  çünkü duygusalsın, şiirler yazıp hikayeler okuyorsun . Çoğu zaman  yazdıklarından ve söylediklerinden bir şey anlamıyorum zaten, mantıklı olmak lazım. Ben söyliyeyim , kadınlar artık bu tür insanlarla evlenmiyor vakit geçiriyorlar sadece..

Haklısın dedi genç, olay burası zaten , artık kadınlarda erkeler gibi para kazanmak zorunda hissediyor kendini ,çünkü  çalışmak kimine göre  çalışmak değil özgürlüğünü elde etmek bunun adı, sosyal hayatta daha iyi yer edinmek için en başlıca şart. Erkelerin zaten nasıl olduğu bilinmekte. Her iki cinste aynı çıkmazda kaybolunca  evlilikler ve ilişkiler  sadece ekonomik ve kapitalist bir şekilde devam ediyor. Ne beklenir böyle bir durumda sence.

Söylediklerine katılıyorum dedi Mediha.

Ama  iyi işi olan erkeği tercih edeceksin  ve böylece  daha çok çalışıp daha iyi konumlara daha hızlı yükselmeye  devam etmeli insan dedi.

İkiside bu duruma gülüştüler.

 Mediha'nın bu sözlerinden sonra genç bir an  olduğu yerde ilerisini düşünmeye başladı. Hayalinde evlenmişlerdi medihayla. Yeter artık , herşeye  ben mi yetişeceğim , benimde kendi hayatım var , ben de insanım bende para kazanıyorum diye  bağırmalar, gencin kulağında sanki çınlanıyordu. Bu cümleler bir lolu gibi eziyordu sanki onu. Bağrıyordu mediha,  ben zor zamanların kadını değilim istemiyorum, yasaklarla ,sınırlarla  yaşamak istemiyorum. Zor zamanların kadını ve adamı olmak  beyninde  bir süre bu cümle  gezdi durdu...

Genç  kaç zamandır  heyecanla beklediği bu konuşmanın vermiş olduklarını beyninden  ve duygularından geçiriyordu ve yavaş yavaş anlıyordu ikisi de farklıydı ve hemen orada  bitirmeliydi. Öyleki gencin  ağırmış saçalarını başkası görecekti. Medihanın ağırmış saçlarını bir başkası. 

FINAL WEEK

ruhumu alıpta kalıpta dondurmuşlar ,
onu  sıkıl diye  toprağa kondurmuşlar....

  Bu şiiri bilenler  fark eder belki  halimi anlatmak için biraz değiştirdim.  Sadece  canım çok sıkılıyor  , bir dönemin daha sonuna geliniyor  ve  final  haftası yaklaşıyor , kafamda  hangi ders nasıl  çalışılacak  bir plan  yok.
   Dün gece  microprocess e  baktım  , öyle  baktığımı  farkettim , yav  vizeden sonra  işin ucu  kaçmış, derslere adam gibi girmedim,  görünen  o ki  baya  bir  efor sarf etmem  gereken en başlıca  ders , kitap şu an karşımda  sinsi  sinsi gülüyor '' gel buraya  ne  halt yiyorsun orda  sana sınavda  gösterecem ben  yazıyı bloğu der gibi ''   ama kendinden haberi yok salak dersin , adam gibi ders diye  başka üniversitelerde   gösterilmiyor bile , gösterilende  günümüzde piyasaya uygun yazılım  şeklinde olanlar , işte  bizim  deü farkı bu  işte .zaten bu bölümde  yazılım ve sinyal dersleriyle  hiç aram iyi olmadı ki bunla da olsun.  ne yapalım sistem öyle bir sistem ki her şeyi bilmen lazım dercesine adamı boğuyor, kardeşim  bana  kendimi  geliştirmek istediğim alanda  ders versene , hay sizin üniversite anlayışınıza  diyor insan da  elden gelen bir şey yok. şu diplomayı  allahın izniyle alsaydık.

 Sonra  control  var ,  allahtan hoca vizelerden sonra  fazla konu işlemedi, yinede hiç bakmadığım  iki slayt var sanırsam. en azından micro gibi değil çalıştıkça  anlaşılıyor  , zaten  taşları yerine oturttuk   vizelere çalışırken  biraz daha  kasarsak  olur inşallah .

 Tabi  motor  bangır bangır  bağrıyor  iki tane hiç bilmediğin konu var bende  hemen  oh  çekme   diye , zaten oda bir sıkıntı  controlle  motor peşpeşe , şu  bir hafta  hem motor  hem micro çalışmalıyım ,  adını gönlüme yazmak istiyorum motor , en sevdiğim derssin ama   ona da  eyüp hoca izin vermiyor,  standartı yok  adamın, o kadar  çalıştık öğrendik ilk dönem ne oldu hop finalde  lokum gibi sorularla  lokum gibi sınava tabi tutaraktan  , biz dc motor dedik candır dedik çalıştık , hoca gitti , iki tane  baba  trasformator cananı  getirdi. neyse  fazla  takmadık be motor  eğildiysek te sana karşı eğildik dedik ve bu döneme geçtik.  ama yine de bu durum beni  her zaman  çekimser  davranmak zorunda  bırakıyor  power a  karşı.  ve şu anda aklıma  barış mançodan o şarkı geldi  ''

Arpa buğday yan yana orak istemez 
Yağız at şahlandımı durak dinlemez 
Sende biraz naz ediyorsun ama sanki bana gönlün var gibi gibi 
Yüzüme karşı git diyorsun ama sanki gözlerin kal der gibi gibi 
Yeter çektiğim insaf et gayri senin bana gönlün var gibi gibi ...  

 şu an bu şarkı senle beni anlatıyor motor  bilinmez duygu  karmaşıklığını ve acısını.  

 Analog   communication ,oh canını sevdiğimin dersi  her ne kadar lablarından o devre tasarımlarından  ve  kurduğun halde çalışmayan devrelerinden   nefret etsem de  ,  keşke hepsi senin gibi olsalar be. bu senin kolaylığından değil , bunun en büyük sebebi hoca farkı  standartı belli hocaların , nerde ne  soracağı  , adamlar  uzaydan soru getirmiyor, ne  anlattıysak onun kafasındalar  , daha  doğrusu  kendilerinin yapabileceği soruları soruyorlar öğrencilere.
 
Hadi bakalım  başlasın final maratonu  ve yine barış mançoyla  kapatalım
Yaz dostum
Mustafa söyler kendi bir ders alır mı
Yaz dostum
su üstüne yazı yazsan kalır mı
Yaz dostum
bir dünya ki haklı haksız karışmış
Yaz dostum
boşa koysan dolmaz, dolusu alır mı

NE ARA BÜYÜDÜK

    Bilinç altımızdan kendi dünyamıza muhteşem bir şekilde uyarladığımız  zaman denilen  olay , her yeniyi eskitip her eskiyi çürüttüğü gibi, güzel memleketimin  güzel mahallemdeki , güzel insanların da   bir devir teslim  yaparcasına değiştirmiş.

    Her şeyde önde olan dedelerim  artık eleğimi eledim astım dercesine   işlerden ellerini çekmişler, her  memlekete gittiğimde  onları  daha bir sakin  daha bir başkasının işine karışmayan ve ölümden daha fazla bahsederken buluyorum. Bazen tlf da bile  nasılsınız  sorusuna cevap olarak o bir yüzyıla  bedel ağızlardan artık  hayata  karşı gardını indirmiş  ses tonuyla '' nasıl olalım oğlum ölümü bekliyoruz artık '' diyor. artık oğulların , kızların, anamın, babamın  onların sözlerini  daha bir az dinlediklerini şahit oluyorum.

   Böylece zaman artık herkese yeni rollerini  veriyor,. artık mahallemde de babam , eniştelerim, dayılarım  dedelerimin yerlerini alıyorlar ,onlardan da küçükler onların yerlerini alıyor.

  Elbette zaman görevini sorunsuz bir şekilde yapıyor hiç kimseye kıyak geçmeden . Bir halt varmış gibi  herkes bu zamanda büyüyor ,içerisindeki acıları bırak başkalarına kendine bile itiraf edemeyecek hale geliyor, ve sonra keşke büyümeseydim demelerde  hiç bir şeye mani olamıyor.

  Kendime sorarsam , ne zaman büyüdük bilmiyorum  ama  bu zaman bizlere de yeni roller verdi.  Gurbetteyken büyüdüğümü fazla anlamıyorum.  Her tatilde mahallemdeki  benden sonrakileri, büyüyen nesli gördüğümde , benim olduğum yerde şimdi başka çocuklar olduğunu gördüğümde , her şey çıplak bir şekilde büyüdüğümü gösteriyor.

 En çok fark ettiğim şey ise bir zaman sonra herkesin hayatı bildik , ezberlenmiş hatta  ne kadar  çekici görünse de kendini tekrarlayan ve sıkıcı bir hal almış o heyecanını yitirmiş,  bu  zaman parçasında yeni heyecanlar çıkaramayacaklarını kabullenmiş gibiler.  Sanki geçmişteki hayal kırıkları  gelecekle ilgili hayalleri kesip yok etmiş gibi.

 Bütün  mahallem ve insanlar için sanki bir fotoğraf olmuş hayat, belli bir süre sonra  kimse  ne var diye  dönüp bakmıyor hayatına.

 Kendini , ölümü bekleyen bir hastalığa yakalanmış gibi beklemekten kurtarmayı da öğretiyor zaman ,ve bunun  kendi hayatına bakabilmekte olduğunu anlayanlar öğreniyor.

ONLAR

        Sanki görülmez duvarlar örülü her yerde  ruhumu içine almış da  bambaşka yerlerde bambaşka  şekillere sokuyor. Her defasında bir daha yapmayacağım diye  ağlayan  çocuk gibi hissediyorum kendimi. Bugün ne oldu yarın ne olacak sevdiğim insanlar  nerede ? Önümde uzayıp giden bir yol ve ben ellerim cebimde  bekliyorum . Bazen bu bekleyiş  saatlerce sürüyor bazen günlerce  bazen bir bakmışım koşuyorum  elimde olsa nefes bile almayacağım . Sonra  fark ediyorum ki   geride  fark etmeden çok şey bırakmışım  ama geri dönemem , sonra yavaşlıyorum  olanları düşünmeye başlıyorum.  Ve keşkeler  hayatı , uzayıp giden kavak ağaçları gibi  oluyor önümde. Sonra  her hangi bir sıkıntıda  aranması gerekenler listesi vardır  hani  her insanda ya ,  işte onlardan bende de var tabi  az ve öz olanlarından . Sevmediğim bir huyumdur bu benim sevdiğim insanlara karşı  her türlü korumayı yaparım  ama  onların dışında kimse yokmuş gibi davranırım ve söylediklerini takmam.

          Siyaset  ve  edebiyat   konuşmak istiyorsam mahmut ceyhanı ararım, dinle ilgili muhabbet etmek istiyorsam orhan erdemi, okuldan sınavlardan konuşacaksam halit  köseyi, kızlardan konuşacaksam  mutoyu, ve yine  siyaset ama daha çok  dalga  mahiyetinde olanından ve gırgır  şamata  olmasını istiyorsam  mesut baltayı ve  murat aslantaşı ararım. 

         Mahmut ceyhan :   Yüksek bir öz güvene sahip  olmasına rağmen olmak istediği yere  hiç ulaşamamıştır kendisi. Gördüğü yanlışı dilin kemiği yokmuş cinsinden, zaman ve yer farkı gözetmeden söyleyebilme  kapasitesi beni  genelde  sinir etmiştir. Ve bu durumundan dolayı  anlaşılması her zaman zor bir insan olmuştur . Bundandır ki üniversite hayatı boyunca  her yıl belkide her dönem yer değiştirmek zorunda kalmıştır.  Her zaman uç noktalarda gezmeyi sever  ve yüksek düşünür  fakat  bu düşünce  hiç bir zaman faaliyet  yada uygulama olarak  hayatına yansımamıştır. '' ne oldum dememeli ne olacağım demeli ya insan '' işte  bu sözü  kendileri maalesef  yanlış anlamış  ve  hala  ne olacağım sorusunun cevabını aramaktadırlar. Lise son sınıfta , her hafta sonu yaptığımız ziyafet çekme şenliğinde ,  o her hafta   farklı bir üniversitenin farklı  bölümüne gideceğini  söylemekten bıkmamıştı  biz dinlemekten bıkmıştık. Kendilerini necip fazılın ,nazım hikmetin şairliğiyle ,peyami safanın psikolojik   romanlarıyla, hüseyin nihat atsızın milliyetçiliğiyle, orhan velinin akıcılığıyla kafkanın felsefesiyle  donatmak üzere edebi akıma vermiş olarak edebiyatı  seçtiler.  Maalesef  burada da   kendini bulamamış  bazen  yönetmen olmaya karar vermiş ,  bazen gazeteciliğe yönelmişdir. ve hala  ne olacağım sorusunun cevabını aramaktadır. Olaylara karşı son derece soğukkanlıdır  .Girişkenlik özelliği   yakın arkadaşları tarafından genelde  yağcılık olarak  algılanmaktadır.  İnsanlar ki geneli  yağ  çeken  kişileri   her zaman sevmişlerdir böylece anlaşılması zor olan mahmutun iletişimi güçlüdür . Yağcılık üzerinde  mastırını  tamamlamış olan mahmut  bey de kendine göre girişkenliği bize göre yağcılığı  çok iyi yapmaktadır .  Kendisini bir kalıba  koymayı  sevmeyen biridir  yinede  sınırları vardır. Yanlış yapılan bir hareketi kolay kolay unutmama özelliği ile günü geldiğinde babası dahi olsa yargılamaktan çekinmez.. '' eğer ki mahmut  bir şey  yapalım diyorsa  orada işi olduğundan diyordur :)  bu söz halite  ait '' 

Dokuz Eylül

          Gece saat   4:00  a geliyor , elimden geldiğince  control sınavına çalışıyorum  hemen hemen konuları  hallettim sayılır ama  bazı konulardan hiç bir şey anlaşılmıyor  sanki  kitabı yazan bile  anlamadan  kendince  uydurmuş gibi  hiç bir  bağlantı kuramıyorum,   internetten de  o kadar  araştırdım yok  böyle  adım adım    anlatan bir kaynak  olmaz mı  be.    Bunları yazanlarda nasıl  beyin varmış onu çok merak ediyorum. Allah  ilmi çalışana  veriyor işte.  inşallah  şu mübarek 3 aylar hürmetine   bu   çalışmalarımızın karşılığını alırız. bir takvimin üzerinde şöyle yazıyordu  '' önce çalışmak sonra dua , ilmin esası kabul olunur ancak çalışanın duası.''

       Elimden  geleni yapayım bende  gerisi dua ve  takdiri ilahi artık. 4 gündür okula gitmiyorum öyle  böyle ne kadar  beni   deneylerle , lablarla   bunaltsa da  yine  de  evden iyi .  birazdan   sabah olacak artık  beynimde  yeni bilgilerin getirmiş olduğu rahatlıkla yatağıma  uzanabilirim ,  bugünün vermiş olduğu sorumluluğu yerine  getirmişliğin vermiş olduğu rahatlık. ama sonrasını düşününce  nereye varacak  ki  bunların sonu  çok merak ediyorum , keşke  bir müziğin ritmine kaptırır gibi kaptırsam kendimi de  hiç  ilerisini düşünmeden  sorgulamadan sadece o anın gerektirdiğini  yapabilsem  neden hayatta sürekli  iki  dakika  sonra  ne  olacak dye düşünme ihtiyacı  duyuyorum ki .

        şimdi  buna  öğrenme mi deniyor  eğer bu öğrenmekse ,  bunca  bilgi  bu şekilde nasıl çıkmış .     Okulda  kimse  öğrenmek için çalışmıyor ki  herkeste bir  not korkusu   ve  sadece  not için çalışma var  işin komik ve  acınası  tarafı ise  not için çalışıyorsun öyle yada  böyle  unutacaksın  yani imkansız aklında kalması  neyse   çalışıyorsun  öğreniyorsun da  yani  soruları çözüyorsun  kitapları hatm ediyorsun  , tamam diyorsun ya  kaçarı yok  bu hoca  nereden sorarsa   yaparım .  sınavdan çıkıyorsun  notlar açıklanıyor  yok  kardeşim   bildiğinin  çalıştığının karşılı  olmayan notlar  geliyor. işte o zaman  öleyim ben diyorsun ya .

      Sistemsizliğin ne kadar kötü bir şey olduğunu   insanların hayatlarını  karattığını   ben dokuz eylülden öğrendim .  O kadar ki  bunu   söylesem  ,  e  ne güzel  sistemsizliğin kötü olduğunu öğrenmişin diyecek  hocalar var işte ...

İYİYİM

   ''yine biri çıksa, nasılsın dese alışkanlıkla iyiyim diyeceğim. 
kederli olduğum da söylenemez zaten.- buna sebepte yok çünkü. ne taze bir ölüye sahibim, ne felaket geçirenlerim var. 
dedim ya oturuyorum öylece. iyi ki etrafımda kalbimi tanıyanlar yok.'' 

BİR HİKAYE...

      Umut o gece  çok heyecanlıydı , evin içerisinde   o odadan   başka odaya  fır dönüyordu. balkona çıktı , gökyüzüne doğru baktı . Sanki  bütün yıldızlar  karanlık  bir haberi  verir gibi  kaybolmuşlardı  uzunca bir süre  gökyüzünü izledi  ve  içeriden  annesinin   '' ne yapıyorsun orada ''  diye  seslenmesiyle  irkildi. annesine hiçbir şey demeden odasına gitti  her gece yapmış olduğu  duaları yine tekrarladı  ve  gecenin karanlığında  gözlerini  yavaş yavaş  esir  alan uykuya , geleceğin kendisine getireceği büyük degişimlerden habersiz bir şekilde    teslim oldu.

     Büyük bir  acı içerisinde  göz kapaklarını  araladı umut , etrafına baktı   kendince  her şeye anlam yüklüyordu. Yataktan sol ayakla  inmemeliydi yoksa  o gün kendisi için kötü  geçecekti,  kafasından bir süre belirliyordu  ve o sürede  gözlerini hiç kırpmadan  açık tutarsa günün iyi geçeceğine inanıyordu  yani    kaderin  işaretlere bağlı olaraktan değişeceğine inanıyordu .  Sessiz bir  kahvaltıdan sonra  babası  bende geleyim mi   dedi. umut  her şeyi ailesiyle paylaşan bir insan değildi . İlk defa çıkılacak bu yolda  yalnız olmak istiyordu zaten  içerisinde  kıyametler de kopsa  umursamaz bir tavrı  vardı her zaman . Yine umursamaz bir tavırla  ben çocuk muyum ne gerek  var dedi ,  evden ayrıldı.. Aile , umut için bu gibi olaylarda geri durmalıydı .

     Kader onu  yavaş yavaş  hayatın  kollarına bırakıyordu . O ise   yolda giderken  hayatın kapısını araladığının hiç farkında değildi . Hiç bitmesini istemediği bir  dolmuş yolculuğundan sonra okulun bahçesine geldi.  Etraftaki  insanların  ağlayışlarına  tanık oldu  . Buna anlam veremiyordu  neden insanlar  zayıflıklarını  bu kadar  kolay  gösteriyorlar ki ? Zilin çalmasıyla  polis  aramasından geçerek sınıfına gelip  sıraya oturdu ve   dışarıdan gelen insanları saymaya başladı  . Eğer kafasından tuttuğu sürede tahmin ettiği kadar insan gelirse  sınav onun için iyi  geçecekti.

    Mahallesine  doğru gelirken , kafasını kaldırmaya korkuyordu ya biri durdurursa , soru sorarsa . Güneşin sıcaklığı sokaklarda kimseyi  bırakmamıştı . sanki umut dışında her şey ; doğa, güneş ,hayvanlar ,insanlar ona bir şeyler den  haber veriyordu  . Hızlı adımlarla sırattan geçer gibi kendini  odasına attı. Daha 14 yaşındaydı umut, ama kendine göre her şeyin sonuydu .  belki kendini bu kadar sorumlu hissetmese  , bu kadar da acı çekmeceyecekti .  sonu var mıydı  bu acının  yada  bundan daha fazla acılar var mıydı  hayatta . umut kafasını  yastığa koydu ve daha hayatın hiç bir şeyiyle tanışmadan  yenilgiyi kabul etmişti.

   

      Artık insanlardan sürekli kaçar olmuştu , onları insan değilde  kendini  yargılamaya hazır birer  zebani  olarak görüyordu. çünkü kendisine göre  çok büyük suç işlememiş olmasına rağmen  suçlu hissediyordu.

Bir nevi kendine ceza veriyordu . Kulağına dedikodular fısıltılar geliyordu  ''  bu çocuk çok değişti, bunu bir doktora götürün , neden evden çıkmıyor hiç,  niye bu kadar saf bu , biraz insana karışsın '' diye.. umut ise içerisindeki kopan fırtınaları  haykırarak bağırmak istiyordu  sizin yüzünüzden diye ama söyleyemiyordu  her şey dilinin ucunda kayboluyordu. Ailesine de kızıyordu onu  neden böyle yetiştirmişlerdi ki sanki kendisini . Daha özgüveni yüksek ,  kaybetse de  kazanmış gibi davranan  hatta yüzsüz bile olsa, şu anki durumdan daha iyi olurdu , karşısındakine yeri geldiğinde büyük küçük  demeden küfredip  susturan biri olmayı ne kadar çok isterdi.

     Okula gitmek için kalkar gibi yine aynı saatte uyandı  , biraz düşündü ve  acı  gerçekle  karşılaştı  okul yoktu  , evet  hiç bitmesini istemediği  tek kendisini ifade edebildiği ve istediği gibi davranabildiği tek yerdi okul  ve artık oda yoktu .  Balkona çıktı oturdu ve gözlerini kapadı . Sanki ilkokul yıllarına ait bir  video  varmış  beyninde de onu izliyormuş gibi  yaşadıklarını canlandırmaya başladı.   Dersten önce  herkese beyaz güller dağıtmış ve  hocası  safiye hocaya karşı  ne hissediyorlarsa tahtaya yazmalarını istemişti . herkes  bir şeyler yazmıştı . Umut ise  boş yer olmadığı için bir köşeye '' sizi her şeyden çok seviyorum '' cümlesini yazmıştı  .  Safiye  hoca sınıfa girdiği anda  herkes gülleri üzerine atmıştı. Umut  titrek bir sesle  gülü uzatarak sizi çok özleyeceğiz hocam diyebilmişti. Safiye hocanın gözleri mutluluktan  kendini zor tutuyordu . Kara tahtanın önüne geldi ve yazılanlara  şöyle bir baktı, kıyıda  köşede kalmış olan  .' sizi her şeyden çok seviyorum '  cümlesini okudu ve kim yazdı bunu  dedi. O anda  umudun hocaya karşı duygularını bilen  bazı arkadaşları   umut umut  diye  bağırdılar.  Safiye hoca   umut'un gözlerinde  ki heyecanı belki anlamıştı  , anlamışsa bile  hiç belli etmemişti . Umut için orada sadece  o cümleyi okuması  bile o kadar hoşuna gitmişti ki . Gözlerini açtı ve  bu  kısacık anın getirmiş olduğu mutlulukla   gülümsediğini fareketti.

     Safiye hocanın numarasını  okul arkadaşı olan Eliften   bir şekilde  almıştı. Ne yazmalıydı  saatlerce düşündü . Yok aklına  hiçbir şey gelmiyordu .  Bir de kafasın da bu yaptığının ne kadarı  doğru onun düşüncesi vardı .  Olmayacak duaya amin demek gibi bir şeydi onunkisi. Ama  şu geçmeyen zamana  ve içinde bulunduğu sıkıntılı durumu  güzelleştiren tek şeydi safiye hoca . Sanki bütün kelimeler ,ona yazacağı ne olursa olsun  duygularını ifade edemeyecekmiş gibi hissediyordu . En sonun da    şu satırlar döküldü ;

'' Her şey bir oyun gibiydi,

 Herkesi kandırabileceğini sanan çocuklar gibiydik,

 Ama yüreğimin  bu oyuna katılabileceğini hiç düşünmedim.

Oyun bitti  diğer oyunlardan farkı ise  bir daha tekrarlanmayacak olması.

yüreğim ise bu oyunda  kaldı ..... sizi seven biri ''

    Saatlerdir cevap bekliyordu ,  sanki  hocanın umurunda değilmiş gibi  hiç bir şey yoktu . Yine de  gizemli aşık rolünü oynamaya devam etti .

    Kendi iç dünyasıyla büyük bir  savaş içerisindeydi çünkü  attığı mesajlar   tamamen  mantıksal düşüncenin dışında  duyguların yönlendirmesiyle  ortaya çıkıyordu.  Neydi bu sevgimi , aşk mı, özlem mi,  yada içinde bulunduğu buhranlı  havaya  bir nebze olsun dağıttığını sandığı bir  uğraş mı ?    Karar  veremiyordu tek bildiği  böylece kendini daha iyi hissediyordu .  Fazla bir şey  istemiyordu aslında  sadece  bir cevap  en azında  kimsin diye  bir  mesaj olabilirdi.  Kadınlar , oysaki  merak konusunda inanılmaz varlıklar olarak bilinirdi ona göre.

 

     O gece  çok  düşünmüştü  ve kaderin ona  göstereceği işaretle hareket etmeye karar  verdi. Sabah ilk iş olarak   dışarıya çıkmış ve  gelen arabaların plaka  numaralarında  hangi harf in  ve rakamın olduğunu  tahmin etmeye çalışıyordu. Eğer doğru tahmin ederse   hiç vazgeçmeden  mesaj  atmaya devam edecekti,  yoksa   kim olduğunu  söyleyecek  ve  yine  cevap gelmezse    vazgeçecekti.  Gün boyunca çok heyecanlıydı mesaj atmamak için sürekli  telefondan uzaklaşıyordu  ama bir taraftan da  atmayı  çok istiyordu , öğleden sonra  büyük bir heyecanla ismini ve soy adını  göndermişti . Hiç beklemeden  anında  cevap gelmişti , o kadar heyecanlıydı ki sanki  başka  bir dünyadaydı   , varlık ile yokluk arasındaydı  ama ne görebiliyordu ne de duyabiliyordu  tek hissettiği beyninde  bir titreme . Derin derin nefes alıyordu.

      İçinden allahım yardım et diyerek   mesajı okudu. Yüzünde  aptallıkla  komiklik arasında bir gülümse belirdi  başka hiç bir hareketlilik  olmadan, sadece bir noktaya bakıyordu .  Arada  birde  gülümsüyordu   bir süre sonra tekrar kendine geldi  ve mesaja   yine baktı, yine baktı  ve yine baktı . Mesajda  ''   lanet olsun sana  , benim senin gibi bir öğrencim olamaz , bir daha  beni rahatsız etme.'' yazıyordu .

        Bu sözleri  hak edecek  ne yapmıştı ki ,  keşke dedi  içinden  şu anda yer yarılsa da  beni içine alsa . kendinden geçmiş bir halde  nereye gittiğini bilmeden evden çıkmıştı , bütün insanlar  kendine  çıplakmış  gibi  lanetle bakıyorlarmış gibi hissederek , insanlardan utanıyor  ve  korkuyordu  . Hiç bilmediği  sokaklardan  yürüyordu , düşünmeden nereye gideceğini bilmeden.

        Sıcaklığıyla yakan güneş  sanki  elleriyle   göz kapaklarını  zorluyordu,   gözlerini  ovaladı   ve  etrafa  bakmaya  başladı  ,    burnuna değişik kokular geliyordu   ne kokusu olduğunu anlayamıyordu  kendine geldikçe   , bir   arabanın içinde olduğunu anladı . Eski  bir arabaydı  yada  yollar çok  bozuktu  çünkü araba  çok fazla sallanıyordu  hatta bazen  yer çekimi  yokmuş gibi  koltuktan  havaya  zıplatıyordu.  Etrafta  çuvalları gördü her yerde  çuvallar vardı  ve  kendisi onların arasında   küçük bir yere sıkışmıştı . Biraz doğrulmak istedi ama  o da ne!  Ayaklarını hissetmiyordu   , hafiften elleriyle bacaklarını sallıyor  ve   uyuşukluğun  gitmesi için uğraşıyordu  . Bir an kendini  o dar yerden dışarı atacaktı ki , o ani hareketle  bacaklarına  çok fena  bir ağrı saplanmıştı  ve öylece  kalakalmıştı. Bir süre sonra  ağrılar yatışmış  ve   uyuşukluklar  geçmişti.  Kafasını kaldırdı  çaprazda  iki  kadın   oturuyordu  kafalarındaki  siyah peçelerden yüzleri tam görünmüyordu ama   biri  aşırı  şişmandı.   diğerinin  kucağında  bir  çocuk  ve sürekli  daha gelmedik mi diye  annesine sorular soruyordu.  Kadın  ''Oğlum daha yeni çıktık  sus  bir '' diye azarlıyordu.  Sesi  genç bir bayana  ait gibiydi. Diğer tarafta   yaşlı  bir amca oturuyordu  elleri titreyerek  su içmeye çalışıyordu , bir de böyle  sallanan  bir araçta  onun için  bu iş  ne kadar zor gibi görünüyordu. Amcanın yüzündeki   o  kırışıklar   her şeye hayatın gerçeğini  haber veriyordu . Tekrardan  daha rahat bir şekilde yerine oturmaya çalıştı.

          Umut hatırlamaya başladı  .Evden çıktıktan sonra onun  için gidilecek hiç bir yer yoktu ,  bu durumda onun için gidilecek tek bir yer vardı.  İnsanların  olmadığı yerlerden  bir yerdi .  Ve oraya,  sadece kuş sesleri  ve   kocaman ağaçların olduğu  yere  geldi. . İlk defa ölümü  bu denli düşünür olmuştu . Acaba ölüm nasıl bir şeydi .    mezarların arasına doğru uzandı  gözlerini  kapadı  ve  nefesini tuttu.  hiç bir şey  hissetmemeye çalışıyordu . Bitsin diyordu  bu acı , ama  ona  inat  bütün hücreleri  nefes alması için öyle bir  baskı yapıyordu  ki ,   dayanamayacak  noktaya gelmişti. Ölüm  neden bu kadar zordu. İnsanlara, hayatın acılarının  yanında , ölümün  daha  zor olduğunu  göstermek  ve  onlara  ölüm   günlerinin , yani Azrail  meleğinin  gelip   insanların ruhlarını alacağı gün  gelmeden ,  intihardan vazgeçirmek için miydi?   En sonunda dayanamadı   hızlı hızlı nefes aldı.  Uzandığı yerden   gökyüzüne doğru  ,  her biri  yüzlerce, binlerce , yüz binlerce  ve  daha fazla   ölüyü  köklerinin arasına  alan  ve  onlarla   hayat  bulan ağaçlara  bakıyordu.  Acaba ağaçlar da  ölüleri dünyadaki  iyi insan yada  kötü insan  oluşuna göre  seçiyor muydu?  Ağaçlar  nereden bilecekti ki  iyi yada kötü olduğunu. Bilirdi tabi ki , kötü insanın ruhunun  pisliği  bedenine de  yansımıştır mutlaka . Nasıl bir insan yiyeceği yemeğin tadının bozuk olup olmadığını  bilirse ağaçlarda bilebilir  diye düşündü.  Acaba kendi ölümü  nerede ve nasıl olacaktı .  Şu an içinden   kaybolduğu  ve  ölmek için can attığı  halden   kurtulup   bu yaşadıklarına  gülerek  bakarken , hayatında olmadığı  kadar mutluyken  ve  hiç ölmek istemediği bir anda  mı  ölecekti  yoksa.  Yaşlı bir amcanın  ''evladım ne yapıyorsun  orada ''  demesiyle  irkildi  ve  hızlı bir şekilde yerinden kalktı.  Hiç amca  hayatı  ve ölümü yaşıyordum  demek istedi ama   hiç bir şey demeden   arkasında   susan sessiz çığlıklarını bırakarak uzaklaştı.

 

       Evine dönmek istemiyordu , artık  sevdiğim  dediği insanlar bile  ona  canavarlaşmış gibi geliyordu.  kendini  doğruca köy garajında bulmuştu.  İnsanların olmadığı ikici yer , köyüne  gitmek için şoförle   konuşuyordu.  Şoför  yer yok diyordu ama umut  gitmem lazım  ne olur amca ,  istersen aracın  üstünde gideyim diyordu.  Şoför yok   yiğenim   sıkı denetleme  var  bir de  bana o kadar ceza mı yazdıracan sen diyordu. Fazla ısrara dayanamayan şoför  bekle burada  en son  yer olursa  sıkışırsın bir yere  dedi . Tamam  dedi  umut.  Zaten  her yere sığarım  mutlaka yer bulurum diye düşünmüştü.

       Umut  başını  yaslayarak camdan dışarı bakıyordu . Yüce dağ ,  sanki  zirvelerine ulaşılmaması için  yükseldikçe yükseliyordu. Dağın zirvesine ulaşılmış ve bir vadiden geçiliyordu , dağın iki yamacı da gün ışığının buraya  girmesine izin vermemişdi.  Vadinin  soğu havası  sıcak yaz  mevsimine rağmen  bir anlık titremeyle kendini hissettirmişti. O an gelmişti , karşısında  sanki  çok iyi bir  ressamın ellerinden çıkmış  tablo gibi duran  o  muhteşem  manzara  vardı . Dağın yüzeyinde,   dinamitlerin bile  patlatamayacağı kayaların arasından ,  bir insanın dokunuşuyla  parçalanacak olan bir tohum  , yaratıcının  yüce  kudretiyle o kayaları delerek ve  kayaların içine kök salarak  kendine hayat bulmuştu. Bu manzaraya bakmaya doyamıyordu. bir an hayatın düğmesine basıp  her şeyi durdurmak istemişti.  Ne zaman  buradan geçse  arabayı durdurup,  bu manzaranın resmini çizmek istemişti.  bir kaç defa  buna yeltenmiş  burada  durabilir miyiz   demişti ama  her defasında  olumsuz yanıt almıştı. Kimse  onun gördüklerini görmüyor muydu ?. Yanlış olan  hangisiydi umut mu   diğerleri mi?   bu içinde  har zaman bir ukte olarak kalmıştı. işte de  büyümeyi  her şeyden çok bunun için istiyordu . Kimseye  bağlı olmamak için , istediği gibi  davranabilmek için.   Büyüdüğü zaman istediği an buraya gelebilecek, arabasını durdurup  eşyalarını  çıkarıp    büyük bir keyifle  içerisindeki bütün duyguları  karşısında gördüğü manzaraya  katarak   tablosuna aktaracaktı  ve  bu anın hayaliyle  yolculuğu devam etti.

     Şoför  nerede ineceksin dedi , şöyle bir etrafına baktı ve  köyünün girişinde olduğunu fark etti . Tamam ben burada inerim dedi zaten hiç eşyası yoktu yanında  yürüyebilirdi. yolculuk kendini baya bir yormuştu   bir iki  vücut hareketiyle kendine gelmeye çalıştı.   Yaz güneşi  her tarafı   öyle bir ısıtmıştı ki  çok sıcak bir hava vardı , toprakların üzerinden  yansıyan sıcak havanın  yansımasını  görebiliyordu ,  her yerden  ağustos böceklerinin  sesleri  geliyordu. Sanki  doğa  bütün sevgisiyle kendisine  hoş geldin diyordu.

     Her zaman üzerinden araçla geçerken içinde balık var mı diye , arabanın camından fırlayacakmış gibi  heyecanla baktığı köprünün üzerindeydi . Akan nehre doğru  bakıyor ve  akıp giden  suyun serinliği   yüzüne vuruyordu...

   her şeyde bir sakinlik vardı burada , suyun sesi , rüzgarın çam ağaçlarından çıkardığı ses ve ağustos böceklerinin sesleri   arasında   evine gelmişti. kapının kilitli olmasından dolayı eve girmek için bir yer arıyordu  evin etrafında bir iki tur attıktan sonra , evin tuvaletinden çatıya  oradan da  eve girebilmişdi. çatıdaki kilidi kırmak için epey uğraşmıştı. zor bir yolculuk ve  kilit kırma  çabası  onu yormuştu. bu durum  kaç gündür kendini  uykuya  bu kadar  özlem duymasına sebep olmuştu  ,  odadaki koltuğa kendini bırakmış  ,zaman denilen olayın yok olduğu  uykuya dalmıştı .

  

   

Devamı gelecek...

   

   

DÖNÜŞÜM

         Geçmişin pişmanlığı neden  bu kadar acımasız , telafi edilmeyeceği için mi  artık  dönülemeyecek olduğu için mi ? belki ben  fazla   karamsar hissediyorumdur  başka insanlara göre  ama şu an kendimi bir  boşluktaymışım gibi hissediyorum ve düşüyorum  sonu gelmiyor  ve geldiğinde de  tekrar kalkamayacağım gibi  hissediyorum.
     
        dış dünyaya  karşı  sürekli  kendimden ödün veriyorum   kedime ait hissetmediğim davranışlar  ve ortamlarda bulunuyorum , belki  yalnızlık korkusundandır belki yarın  korkusundandır  yada  her şeydendir sonu görülmeyen bir sonsuzluk .
her şeye çok  geç kalmışım gibi bir  his, örümcek ağı gibi  sarıyor  her tarafımı . Neden doğru yerde doğru insanlar karşıma  çıkmadı ki ?  Buda muammalı bir soru  , dolap değil ki  içini açıp bakalım  insanlara .
     
       Şu günlerde en çok yapmayı sevdiğim şey uzun yürüyüşler yapmak hem dışar da görünüyorsun hem insanların arasın da .. çünkü  ne zamandır düşünmediğimi  fark ediyorum bu sayede   sadece günü  yaşadım  demek için  yaşadığımı   fark ediyorum.  Hem  yol parasından da kurtuldum   böylece  ,okula yürüyerek git gel  yapıyorum  bide sağlık  yararı  var tabi  şu hareketsiz  enerji verimliliği sıfır olan hayatıma.
     
       Yeter artık kurtulayım şu boşluktan  çakılayım ,yerin dibine geçeyim, ne olacaksa olsun , ama  olmuyor  bu düşmenin sonu  yok  sebep ne?   Ona bile    yani  en dibe  bile batmaya geç  kaldım herhalde  yada daha   kötüsü şu an en dipteyim ama  fark etmiyorum belkide.

    ' kendini  arayan adam '   bir kitap adıydı sanırsam lisede  yurt  etütlerin de çok görürdüm ama  hiç okumak  nasip olmadı   o zamanlar kendimi aramama gerek yoktu ki.

    şimdi kendi gerçeğime dönmem gerek  gecenin bu saatinde   haftaya  control  sınavı  ve  ben burada  yazı yazıyorum  hayatımda hiç bir şeyin olmadığı gibi bunun bile planı yok  işte.  Neyse iyi bir  mühendis  kolay yetişmiyor  hemde   dokuz eylül gibi  insanın  kendine olan  özgüvenini  sömüren bir yerde   hiç......

    dün sabaha karşı kendimle konuştum,
    ben  hep kendime çıkan bir yokuştum.
    yokuşun başında bir düşman vardı.
    onu vurmaya gittim kendimle vuruştum.

Büyük Randevu

Büyük Randevu      Büyük randevu... Bilsem nerede, saat kaçta?      Tabutumun tahtası, bilsem hangi ağaçta?      Üstat  necip fazıl  ne güzel ifade etmiş  ölümün bir bilinmezlik olduğunu . Acaba o büyük an geldiğinde  ne kadar hazır olacağız.  Ölüm çoğu zaman belki aklımıza geliyordur   belki de hiç gelmiyordur   bu aralar  benim çok fazla geliyor aklıma , o zaman  bir anlamsızlık kaplıyor  her şeyi  ve  neden diye  sorular   beynimin her tarafında yankılanıyor.  Düşündükçe  bir bilinmezliğe doğru yol aldığımın farkına varıyorum. Gidilecek son yer belli  ama neden  o zaman  bu kadar uzağız ki ölümden . Gözlerimizi bu kadar bağlayan  hayat sonuçta bizim eserimiz bizim tercihlerimiz değil mi....      Düşününce ölüm acısını bilmediğimi fark ettim , çok sevdiğim bir insani kaybettiğim olmadı daha. ömrümün bir kısmını  sürekli yanında geçirdiğim kimseyi toprağın altına vermedim daha. bu yüzdendir ölüm acısını bilmemem çünkü bazı şeyler  başa gelmeden bilinmiyor  , ben  yaşamadım daha o acıyı.        Her bayramda   babam ikinci günü  koluma  yapışır  ve  mezarlığa götürür beni,   tanımadığım  o kadar çok mezarların başında   kuran okuruz  ve kim olduklarını  söyler bana. Sonra  bir baba olarak  o sözü söyler     '' biz ölünce de  ihmal etmeyin gelin  mezarlarımızın başına ,sizi boşa okutmuyoruz iki dua edenimiz olsun arkamızdan diye okutuyoruz'' der ve   uyarısını yapar. ben bunun düşüncesine bile aklıma getirmek istemediğimden sanki o dediği hiç olmayacakmış gibi hadi gidelim derim. geçiştirmeye çalışırım.       Bazen mezarları  20- 30  dakika ararız ,  yanımızda dedelerim olduğu halde zor buluruz  . bugün zor buluyoruz  sonra yalnız olarak  biz nasıl bulacağız,  ah babam bunun çok iyi farkındasın değil mi , yarın gelsek bile  çoğunu bulamayacağımızın. Bundandır korkun değil mi babam ,  torunların  dedelerinin mezarlarını bilemeyecek olmasından. Haklısın babam artık bırak mezarlarını  hayattayken bile bakmayan nesiller  olsa da ,  sen merak etme senin çabaların boşa gitmiyor.      Unutmayalım dostlar, eğer bir yerde toprağın altında ölüleriniz varsa siz oralısınızdır.